دعا مي كنيم  زيارتهايمان سرشار از معرفت باشد

از مقدسترين و با فضيلت‏ترين زيارتهايي که در فرهنگ ديني و روايات اسلامي بيان ‏شده است، زيارت قبر سيد الشهدا «ع‏» در کربلاست و براي زيارت هيچ امامي، حتي‏ زيارت قبر رسول خدا «ص‏» به اين اندازه سفارش و دستور نيست.در احاديث، گاهي ‏زيارت امام حسين‏ «ع‏» از زيارت کعبه هم برتر و بالاتر به حساب آمده و براي زيارت آن ‏حضرت، پاداشي برابر دهها و صدها حج و عمره بيان شده است و لحن روايات، بگونه‏اي ‏است که آن را براي يک شيعه در حد يک‏ «فريضه‏» مي‏شمارد و ترک آن را ناپسند مي‏داند و هيچ عذر و بهانه و خوف و خطر را مانع از آن به حساب نمي‏آورد و ترک آن را جفا مي‏داند.از امام صادق‏ «ع‏» روايت است: «زيارة الحسين بن علي واجبه علي کل من ‏يقر للحسين بالامامة من الله عز و جل‏»[1] زيارت حسين بن علي‏ «ع‏»، بر هر کس که او را ازسوي خداوند، «امام‏» مي‏داند واجب است.
ميان عقيده به امامت و ديدار امام (چه در حال حيات و چه پس از مرگ) نوعي ملازمه‏ است و در روايات، به اين نکته اهميت داده شده است.زيارت خائفانه سيد الشهدا هم ارج‏ بيشتر و ثواب افزونتري دارد.اين، هم نشانه تاثير اجتماعي‏ «زيارت‏» و هم ميزان عشق و فداکاري‏ «زائر» است.امام صادق‏ «ع‏» به‏ «ابن بکير» که سخن از خوف و هراس در راه‏زيارت سيد الشهدا مي‏گفت، فرمود: آيا دوست نداري که خداوند، تو را در راه ما ترسان ‏ببيند؟... [2] و در حديثي که زراره از امام باقر «ع‏» درباره زيارت خائفانه آن حضرت‏ مي‏پرسد، حضرت پاسخ مي‏دهد: خداوند، از هراس قيامت، ايمنش مي‏دارد.[3] امام‏صادق‏ «ع‏» نيز به‏ «محمد بن مسلم‏» که با خوف و هراس به زيارت سيد الشهدا مي‏رفت، فرمود: هر چه مساله دشوارتر و پر مخاطره‏تر باشد، پاداش زيارت هم به اندازه آن است و هر کس خائفانه قبر آن حضرت را زيارت کند، خداوند، هراس او را در روز قيامت، ايمن ‏مي‏سازد: «ما کان من هذا اشد فالثواب فيه علي قدر الخوف و من خاف في اتيانه آمن الله‏ روعته يوم يقوم الناس لرب العالمين...»[4] در حديث مفصلي، امام صادق‏ «ع‏» به ثوابهاي آن ‏اشاره کرده، مي‏فرمايد: کسي که هنگام زيارت آن حضرت، دچار ستم سلطاني شود و او رادر آنجا بکشند، با اولين قطره خونش، همه گناهانش بخشوده مي‏شود و هر که در اين راه ‏به زندان افتد، در مقابل هر روزي که زنداني و اندوهگين گردد، در قيامت برايش يک شادي است، و اگر در راه زيارت، کتک بخورد، براي هر ضربه‏اي يک حوري بهشتي است‏ و در برابر هر درد و رنجي که بر جسمش وارد مي‏شود، يک‏ «حسنه‏» براي اوست.[5] و مي‏فرمايد: «من اتي قبر الحسين عارفا بحقه غفر الله ما تقدم من ذنبه و ما تاخر».[6] هر که ‏عارفانه قبر سيد الشهدا را زيارت کند، خداوند گناهان گذشته و آينده‏اش را مي‏آمرزد.
آري... براي رسيدن به کربلا، بايد اراده‏اي آهنين، قلبي شجاع، عشقي سوزان داشت و در اين سفر، بايد رهتوشه‏اي از صبر و يقين، پاپوشي از «توکل‏»، سلاحي از «ايمان‏» و مرکبي از «جان‏» داشت تا به منزل رسيد، چرا که راه کربلا، از «صحراي عشق‏» و «ميدان ‏فداکاري‏» و پيچ و خم خوف و خطر مي‏گذرد.پاداشهاي زيارت کربلا نيز شگفت است.ازقبيل: پاداش نبرد در رکاب پيامبر و امام عدل، اجر شهيدان بدر، ثواب حج و عمره مکرر، پاداش آزاد کردن هزار بنده و آماده کردن هزار اسب براي مجاهدان راه خدا و... [7] البته‏ تفاوت اجر و ثواب، به معرفت زائر و کيفيت زيارت و شرايط اجتماعي هم بستگي دارد. کربلا، از يک سو، سمبل مظلوميت اهل بيت و امامان شيعه است، از سويي ديگر مظهر دفاع بزرگ آل علي و عترت پيامبر از اسلام و قرآن.توجه و روي آوردن به مزار سيد الشهدا، در واقع تکرار همه روزه و همواره حق و يادآوري مظلوميت است.اگر کعبه وحج و نماز و جهادي هم باقي مانده است، به برکت ‏شهيد عاشوراست که احياگر دين شد واسلام، تا هميشه مديون‏ «ثار الله‏» است.خصومت دشمنان اسلام نيز با حسين‏ «ع‏» و مرقد او، از همينجاست.زيارت آن حضرت، هميشه با سختي و هراس و موانع، رو به رو بوده‏ است.شوق زيارت کربلا، از آغاز در دل شيعيان حق طلب و انسانهاي آزاده و فضيلت‏خواه بوده است.شيفتگان سيد الشهدا در اين راه حاضر به بذل جان و مال و دست و پا بوده‏اند و «راه بسته کربلا» هميشه چون حسرتي بر دل شيعه بوده است، چه در دوره‏ امويان و عباسيان، چه در عصر حکومت بعثيان و در تاريخ معاصر، و آرزوي‏ «باز شدن راه‏ کربلا» همواره چون مشعلي در دل عاشقان حسين‏ «ع‏» روشن بوده و تلخيهاي هجران را با اين‏ «اميد» تحمل مي‏کرده‏اند.زائر حسين‏ «ع‏»، عاشقي از خود گذشته است و زيارت کربلا، عبادتي خدايي و ملکوتي.
امام صادق عليه السلام فرمود: «اذا اردت الحسين فزره و انت حزين مکروب شعثا غبرا جائعا عطشانا»[8] هر گاه خواستي حسين‏ «ع‏» را زيارت کني، با حالتي اندوهگين و پر رنج، خاک‏آلوده و پژمرده، گرسنه و تشنه زيارت کن... (در حديث ديگري است که:) چون حسين بن‏علي اينگونه به شهادت رسيد.[9] به قول حافظ:

نيازمند بلا، گو رخ از غبار مشوي
که کيمياي مراد است، خاک کوي نياز

غبار راه زيارت کربلا، خود، طراوت و پاکي است و اين آشفتگي و افسردگي، نشاط روح عاشق است.

از شيشه غبار غم نمي‏بايد شست
و ز دل، رقم‏ «الم‏» نمي‏بايد شست

پايي که به راه عشق شد خاک آلود
با آب حيات هم نمي‏بايد شست[10] .


پی نوشتها :
[1] وسائل الشيعه، ج 10، ص 346، امالي صدوق، ص 123.در «مزار» شيخ مفيد، ص 26 چنين است (از امام‏ باقر «ع‏»): مروا شيعتنا بزيارة قبر الحسين بن علي‏ «ع‏» فان اتيانه مفترض علي کل مؤمن يقر للحسين عليه السلام بالامامة‏ من الله عز و جل.
[2] همان، 345، بحار الانوار، ج 98، ص 11.
[3] کامل الزيارات، ص 125، وسائل الشيعه، ج 10، ص 356.
[4] وسائل الشيعه، ج 10، ص 357، بحار الانوار، ج 98، ص 11، کامل الزيارات، ص 127.
[5] کامل الزيارات، ص 124 (نقل به تلخيص).
[6] امالي صدوق، ص 197.
[7] در منابعي همچون: کامل الزيارات، وسائل الشيعه، بحار الانوار، ثواب الاعمال و... احاديثش آمده است.
[8] وسائل الشيعه، ج 10، ص 414.
[9] بحار الانوار، ج 98، ص 142.
[10] مشفقي دهلوي.
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: